Dit verlies hoort bij jou en kan je niet even parkeren als jij op je werk bent.  Je kan het uiteraard wel proberen en werk kan ook een fijne afleiding zijn. In the end zal je het verdriet gaan voelen. Delen en praten hierover kan zo helend zijn. Ook met collega’s die je vertrouwd. Je hoeft op je werk niet iemand anders te zijn. 

Het verdriet is niet opeens weg als je de drempel van het kantoor overstapt.
Erkennen dat er een kindje in jou heeft gegroeid is zo belangrijk. Waarom zou je dit (moeten) verbergen voor collega’s? Om niet geconfronteerd te worden met jouw pijn? Die pijn is er. En praten helpt.

Mijn manager was een van de eerste die ik het vertelde
Ik was weer zwanger. Mijn manager  en twee collega’s vertelde ik het vrij snel. Ik had vaak bloedverlies en moest regelmatig naar de verloskundige. Voor mij was het heel fijn dat ik wederom geen smoesjes hoefde te verzinnen en een paar collega’s kon betrekken bij een proces dat voor mij heel belangrijk was. Deze zwangerschap bleef goed gaan en daar werd uiteindelijk een hele gezonde dochter uit geboren. De onbezorgdheid was er helaas af en het bloedverlies bleef zorgen voor onzekerheid. Voor mij zorgde het delen hierover voor verbinding en steun met de mensen waar ik elke dag mee werkte.

Regels bestaan niet als het gaat om geboorteverlies
Voel je vrij te doen wat voor jou goed voelt, maar laat je niet tegenhouden door een ouderwetse regel dat we onze zwangerschap moeten verzwijgen tot 12 weken en over verlies niet gesproken wordt. Die stamt uit een tijd dat praten over je gevoel taboe was en zwangerschap weinig besproken werd. Vroeger was vaak de eerste echo rond deze termijn, waardoor we nu die 12 weken nog als ‘heilige’ grens hanteren.

Je hoeft jouw geluk van een zwangerschap of verdriet als het mis gaat voor niemand te verbergen.
Je hebt een keuze. We leven nu in een tijd waar pijn er mag zijn en wij helen samen met anderen.

Wanneer vertelde jij op je werk dat je zwanger was?